Vergetend wat achter is, mij uitstrekkend naar wat voor is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus. – Filippenzen 3:14
Kun je je voorstellen hoe schuldig Paulus zich moet hebben gevoeld toen hij begreep hoe groot zijn schuld was? Hij hield de jassen vast van de mensen die Stefanus doodden stenen vasthielden – en Paulus stond erbij en keek ernaar. Hij wilde die jassen maar al te graag vasthouden. Hij keurde hun vreselijke misdaad goed. Nee, hij keurde het niet alleen maar goed. Hij dacht dat ze het goede deden; hun aandeel leverden om het verspreiden van het christendom tegen te gaan.
Maar na de ontmoeting met Jezus op die eenzame stoffige weg keert Paulus zijn leven 180 graden om (Handelingen 9). Hij was nu vóór degenen waar hij eerst tegen was. Degenen die eens zijn vijanden waren, waren na zijn ontmoeting met Jezus zijn familie.
Ik vraag me af of hij ooit geworsteld heeft met de herinnering aan die dag. Zouden bepaalde geuren of het geluid van de wind die door de blaadjes ruist de herinnering aan de dag dat Stefanus gestenigd werd triggeren?
En ik vraag me af of het juist die herinneringen waren die zijn scherpe focus op wat werkelijk belangrijk is in het leven aanvuurden: het lopen van een goede wedloop en sterk finishen.
Ik weet zeker dat Paulus veel herinneringen had die hij liever achter zich zou laten. Hij wist wat het betekende om bewust te kiezen om te vergeten wat achter hem lag en zich uit te strekken naar wat in het verschiet lag. Hij had Gods vergeving en genade ontvangen, maar hij moest die vergeving en genade ook aan zichzelf verlenen. Hij moest het omarmen, het geloven en het niet langer macht over zijn leven laten hebben. Hij moest kiezen om te vergeten en de spijt, de pijn en de schuld in het verleden achter te laten. Anders zou hij niet door kunnen gaan.
Wij moeten dat ook doen, net als Paulus.
We strekken ons uit om voorwaarts te gaan. Maar als we Gods vergeving zoeken moeten we het omarmen, het geloven en toestaan dat het in ons verleden blijft. Ik weet dat het verleidelijk is, maar neem het niet mee je toekomst in.
“Vergetend wat achter is, mij uitstrekkend naar wat voor is…”
We moeten ons uitstrekken naar wat voor ons is; vooruitgaan in loslaten; vooruitgaan in het omarmen van vergeving die we alleen in Jezus vinden, en vooruitgaan in het nieuwe leven met Christus.
Paulus verloor zijn religie en zijn reputatie op die stoffige weg – alles waar hij eens van hield – maar hij kreeg veel meer terug dan hij verloor.
Hij kreeg Christus ervoor terug.
En net als bij Paulus ontmoet Jezus ook ons op onze ‘stoffige’ levensweg. Hij onderbreekt ons reisplan met een nieuw leven dat gevuld is met vergeving, doelgerichtheid en onverklaarbare vreugde. Als we met Jezus op reis gaan, is er een roeping – niet één van religieuze perfectie – maar eerder één van een leven vol genade.
“Niet dat ik het al verkregen heb of al volmaakt ben…” – Filippenzen 3:12
Vriendin, laat die rugzak van je verleden die zo zwaar voor je is achter je. Laat de verwachtingen die je jezelf oplegt los. Geen van ons zal ‘geslaagd zijn’ tot op de dag dat we Jezus zullen zien. Tot die tijd rennen we, strekken we ons uit en gaan we op reis naar de hemel.
We lopen onze beste race en moedigen anderen aan om hun beste race te lopen. We weten dat het leven geen sprint is, maar een marathon. We houden ons doel voor ogen als we kijken naar wat voor ons in het verschiet ligt. We weten dat sommige stukken van de race zwaarder zijn dan andere; op sommige momenten gaan we wat langzamer en op andere momenten gaan we juist als een speer… en dat mag. Het is niet het tempo waarin we onze race lopen, maar het feit dat we mee blijven doen en doorgaan op de moeilijke dagen om die prijs te winnen.
Dus hier is onze strategie:
- Vergeet wat achter je ligt..
- Sterk je uit naar wat nog komt.
- Blijf dicht bij Jezus.
Zo gaat het goed, meid! We moedigen je aan als je jouw wedloop loopt voor Gods glorie!
Heb God Groots Lief!
Reacties
Een reactie posten