Doorgaan naar hoofdcontent

Je Bent Een Burger Van De Hemel




Ik groeide op in Miami waar meer dan de helft van de bevolking met hun hart in twee landen leven. Want weet je, in de vroege jaren 60 stapte mijn moeder op een vliegtuig met alleen twee setjes kleren in haar koffer, en verliet het enige thuis wat ze ooit had gekend op zoek naar vrijheid.

Mijn moeder ronde haar middelbare school af in de Verenigde Staten, deed daarna een HBO-opleiding, had een eigen huis, betaalde belasting en stemde bij elke verkiezing. Ze spreekt vloeiend Engels met een zwaar accent, en kwam jaren geleden al door de inburgeringscursus. Ze houdt van winkelen in Walmart, en we eten kalkoen en zoete aardappeltjes op Thanksgiving.

We zijn Amerikaans.

Maar als je bij mijn moeder gaat eten, krijg je een kleine vingerhoed heel sterke koffie na de maaltijd. Elke december vieren we kerstfeest op de 24e - dat is "Noche Buena" - met geroosterd varkensvlees met pittige saus, zwarte bonen, witte rijst en yucca.

Ik ben Cubaans.

Acht jaar geleden trouwde ik een aardige Amerikaanse man, en mijn achternaam is nu Dunbar in plaats van Lopez. Als je naar mijn foto kijkt heb je waarschijnlijk geen vermoeden van mijn ware afkomst. Maar ik moet je bekennen dat ik droom in twee talen.

Mijn ouders zijn ongelofelijk dankbaar dat ze in Amerika wonen, maar ze zullen altijd leven met een rusteloos verlangen naar huis. En ze dragen tot op vandaag veel gewoontes vanuit hun thuisland mee in  'den vreemde'. Cubanen zijn bijvoorbeeld zoeners. Als we elkaar ooit persoonlijk ontmoeten zal ik je alvast waarschuwen dat ik de drang om je als welkom op de wang te zoenen niet kan weerstaan. Ik heb deze belangrijke gewoonte als kind geleerd en werd verwacht "besitos" te geven als welkom voor elke gast in ons huis. Mijn Amerikaanse vrienden geven een simpele handdruk, maar Cubanen omhelzen elkaar.

Jij, mijn vriend, hebt ook een dubbele nationaliteit. Je voeten mogen hier gewoon op aarde staan, maar je thuis is in de hemel. 

In zijn brief aan de gemeente in Filippi daagt Paulus de volgelingen van Christus uit hun dubbele burgerschap te bevestigen. Tijdens ons vreemdelingschap op aarde moeten we beamen dat ons hart in de hemel thuishoort. In onze gesprekken zou Christus duidelijk herkenbaar horen te zijn. En terwijl we misschien enkele wereldse gewoonten aannemen, zou ons licht juist meer helder voor Jezus moeten schijnen, ook als deze gebroken wereld donkerder wordt.


Mijn ouders keren misschien nooit meer terug naar hun thuisland, maar ik kan je verzekeren dat ieder die zijn geloof op Christus vestigt tot vergeving van zonden, Hem zal zien in de hemel van aangezicht tot aangezicht, op een glorieuze dag die spoedig zal aanbreken. Paulus zegt dat we reikhalzend uitzien naar Christus' naderende terugkomst. Het beeld wat de originele Griekse tekst oproept is dat we daarbij op onze tenen in afwachting ons uitstrekken.

Onze Verlosser komt terug en zal tot in detail alles recht rechtzetten. Het kan zelfs vandaag zijn. Zou dat niet geweldig zijn?

In een flits van glorie komt Jezus naar de aarde om Zijn kinderen mee te nemen naar huis. We zullen alle zorgen en pijn achterlaten. We nemen afscheid van beperkingen en ziekten. Onze zondige lichamen zullen compleet veranderd worden in perfecte trofeeĆ«n van zijn genade. 

Verlang jij naar Huis mijn vriend? Rust in de belofte dat de Koning der koningen spoedig komt. Tot die tijd kunnen wij onze liefde voor Jezus delen en anderen uitnodigen in Zijn omarming te komen. Iemand  in jouw invloedssfeer, heeft het nodig jouw beklemtoning van het hemelse vandaag extra te horen.

Laten we bij het ingaan van de feestdagen Jezus extra delen met onze zoekende vrienden die wanhopig  een Redder nodig hebben.

Houd het geloof vast,


Lyli

Reacties